O conto de novembro

 TRUNFARON BASTOS

       Unha incesante choiva, fría e miúda, mollaba a mesta vexetación que medraba a ambos dous lados da corredoira por onde camiñaba a parella de aldeáns  con dirección á vila. Semellaban dúas ánimas en pena, tal era a impresión acentuada polo orballo que daba ao día unha cor gris. O ceo estaba tan atoldado que parecía que ía anoitecer.

      A muller, unha moza nova, duns vinte anos, case tiña que correr para manter o ritmo da poderosa alancada do seu compañeiro. O seu esforzo era maior porque levaba no colo un peso engadido que lle impedía o movemento dos brazos. Só as respiracións apuradas e o ruído das pedras pisadas polos duros zocos de madeira, rompían o sepulcral silencio naquela tarde de tristura. A muller, mollada dos pés á cabeza, tentaba protexer da choiva e o frío o vulto que levaba, e  a auga  que lle esvaraba pola faciana mesturábase coas bágoas que agromaban dous seus ollos.

      Cansa, a muller  dixo:

      –Parece que despertou, Nastasio! Está moi mal! Non podo máis!

      –Acouga, Rosa, déixamo levar a min! – exclamou o seu home, que ata ese intre non quixera separar a muller do seu fardo.

      Con moita delicadeza, Rosa entregou a Nastasio un meniño que estaba envolto cunha manta de la, cunha pequena abertura por onde podían verse a súa  pequena boca e o nariz. Cando o cativo sentiu o frío e a choiva no seu pequeno rostro, comezou a berrar, pero os berros eran febles, e, co primeiro esforzo, quedou esgotado e calou ao sentir a calor do corpo do home que o apertaba contra si.

      Uns cans ladraban, o que era sinal evidente da proximidade das primeiras vivendas da vila.

      –Xa falta pouco, Rosa! Imos a présa! – dixo o home con firmeza, procurando amosar serenidade, a pesar da incerteza e a angustia  que ían apoderándose del.