Contacontos na Biblioteca
Sesión de contacontos por parte de alumnado da ESO e Bacharelato na nosa Biblioteca
"Chamámonos así"
Seguindo coa colaboración coas propostas culturais do Concello de Pontevedra, alumnado de 3º e 4º da ESO estivemos na charla que nos deu o historiador e técnico en arqueoloxía Alberte Reboreda sobre o proxecto
.png)
 |
| "Chamámonos así" Toponimia no Concello de Pontevedra. |
.png)
Novedades. Curso 2014-2015
NOVEDADES CURSO 2014-2015
|
José Benito García: Templarios y Mareantes en la gesta de Colón
|
María
Reimóndez: En vías de extinción
|
Clarissa Pinkola: Mujeres que
corren con los lobos
|
Mary
Higgins Clark: Where are you now?
|
Lisa Lutz: Curse of the spellmans
|
L. Pita Romero y Otros: Antoloxía
da novela curta
|
Mike Goldsmith:
¡Eureka! : Los descubrimientos científicos más asombrosos de todos los
tiempos.
|
Richard Dawkins: La magia de la realidad: pequeña historia de la ciencia
|
David Summers: Música: La historia visual definitiva
|
Gerald Durrel: My family and other animals (5 ej.)
|
Herrman Melville: Moby-Dick (5 ej.)
|
Jennifer Basset: The phantom of the opera |
O conto de decembro
NOCHE DE NAVIDAD
por Guy de Maupassant
—¡La Nochebuena! ¡Ah la Nochebuena! Jamás celebraré yo la Nochebuena...
Y Enrique Tenipiler decía esto con una voz tan furiosa como si se le propusiera una infamia. Los otros, riendo, exclamaban:
—¿Por qué te encolerizas así?
—Porque la Nochebuena me ha jugado la más abominable de las burlas, porque guardo un invencible horror a esta noche de alegría imbécil.
—¿Qué fue?
—¿Qué? ¿Vosotros queréis saberlo? Pues escuchad:
Aquel invierno era muy frío, tan frío que hacia morir a los pobres en las calles. Tenía yo entonces entre manos una obra urgente y rehusé todas las invitaciones que me fueron hechas para celebrar la Nochebuena, prefiriendo pasar la noche delante de mi mesa de trabajo. Comí solo y volví a mi tarea. Pero hacia las diez, el ruido de las calles, que a pesar de mis preocupaciones percibía, y los preparativos de cenas, que se advertían en la vecindad me agitaron. No sabia lo que hacia. Escribía cien disparates, y comprendí que no haría cosa de provecho en aquella noche. Daba grandes pasos por mi cuarto; me sentaba, me levantaba; indudablemente sufría la misteriosa influencia de alegría de fuera y me resigné. Llamé a mi muchacha y le dije:
—Angela, vaya usted a buscar cena para dos: ostras, una perdiz, cangrejos, jamón y pasteles. Traiga usted también dos botellas de champaña; ponga dos cubiertos y acuéstese usted.
Y Enrique Tenipiler decía esto con una voz tan furiosa como si se le propusiera una infamia. Los otros, riendo, exclamaban:
—¿Por qué te encolerizas así?
—Porque la Nochebuena me ha jugado la más abominable de las burlas, porque guardo un invencible horror a esta noche de alegría imbécil.
—¿Qué fue?
—¿Qué? ¿Vosotros queréis saberlo? Pues escuchad:
Aquel invierno era muy frío, tan frío que hacia morir a los pobres en las calles. Tenía yo entonces entre manos una obra urgente y rehusé todas las invitaciones que me fueron hechas para celebrar la Nochebuena, prefiriendo pasar la noche delante de mi mesa de trabajo. Comí solo y volví a mi tarea. Pero hacia las diez, el ruido de las calles, que a pesar de mis preocupaciones percibía, y los preparativos de cenas, que se advertían en la vecindad me agitaron. No sabia lo que hacia. Escribía cien disparates, y comprendí que no haría cosa de provecho en aquella noche. Daba grandes pasos por mi cuarto; me sentaba, me levantaba; indudablemente sufría la misteriosa influencia de alegría de fuera y me resigné. Llamé a mi muchacha y le dije:
—Angela, vaya usted a buscar cena para dos: ostras, una perdiz, cangrejos, jamón y pasteles. Traiga usted también dos botellas de champaña; ponga dos cubiertos y acuéstese usted.
Charla sobre o arte rupestre en Galicia
No mes de novembro tivemos a sorte de contar no noso Instituto coa presenza de
 |
| Xosé Lois Vilar Pedreira Baiona 1965, Licenciado en Xeografía e Historia, director da sección de Arqueoloxía e Prehistoria do Instituto de Estudos Miñoranos e membro da Asoc. Galega de Onomástica. Realizou escavacións e estudos no Val Miñor (Chan do Cereixo, Panxón...), e no seu ámbito como Toralla, Esposende, As Neves, e con dedicación especial á arte rupestre no noso país.
A charla que nos deu foi sobre a arte rupestre en Galicia e pagou a pena
   |
Conmemoración do XX aniversario da creación do movemento Bravu
.png)
O alumnado de 3º da ESO fixemos unha visita á exposición e tivemos a sorte de ter a Xurxo Souto como guía.
Primeiro acercamento ao mundo dos cogomelos para o alumnado de 1º da ESO
 |
| Eiquí temos parte do que recollemos |
Club de lectura 1º trimestre
Estas son as lecturas para o primeiro trimestre do curso 2014-2015
1º ESO 2º ESO
4º ESO 3º ESO
1º ESO.- Aire Negro de Agustín Fernández Paz
2º ESO.- O único que queda é o amor de Agustín Fernández Paz
3º ESO.- O sabre do francés de Miguel Anxo Fernández.
4º ESO.- Made in Galiza de Séchu Sende.
O conto de novembro
TRUNFARON BASTOS
A muller,
unha moza nova, duns vinte anos, case tiña que correr para manter o ritmo da
poderosa alancada do seu compañeiro. O seu esforzo era maior porque levaba no
colo un peso engadido que lle impedía o movemento dos brazos. Só as
respiracións apuradas e o ruído das pedras pisadas polos duros zocos de
madeira, rompían o sepulcral silencio naquela tarde de tristura. A muller, mollada
dos pés á cabeza, tentaba protexer da choiva e o frío o vulto que levaba, e a auga
que lle esvaraba pola faciana mesturábase coas bágoas que agromaban dous
seus ollos.
Cansa, a muller dixo:
–Parece que despertou, Nastasio! Está moi mal! Non podo
máis!
–Acouga, Rosa, déixamo levar a min! – exclamou o seu home,
que ata ese intre non quixera separar a muller do seu fardo.
Con moita
delicadeza, Rosa entregou a Nastasio un meniño que estaba envolto cunha manta
de la, cunha pequena abertura por onde podían verse a súa pequena boca e o nariz. Cando o cativo sentiu
o frío e a choiva no seu pequeno rostro, comezou a berrar, pero os berros eran febles,
e, co primeiro esforzo, quedou esgotado e calou ao sentir a calor do corpo do
home que o apertaba contra si.
Uns cans ladraban,
o que era sinal evidente da proximidade das primeiras vivendas da vila.
–Xa falta pouco, Rosa! Imos a présa! – dixo o home con
firmeza, procurando amosar serenidade, a pesar da incerteza
e a angustia que ían apoderándose del.
Triste Escarlata, de Marcus Cabada
Poucas veces se dá que un alumno
de instituto escriba e publique un libro. Máis raro aínda, que este reciba un
premio. Afortunadamente isto sucede no noso centro: Marcus Cabada gañou dous
premios -o Nacional das Xoves Promesas das Letras e o Internacional de Novela
Experimental “Charlotte Sabine” - coa súa
obra Triste escarlata.
Hai unhas semanas, expuxo
as claves da súa obra aos seus compañeiros de 2º C de Bacharelato, indo máis
alá do literario e descubrindo aspectos persoais que dalgún xeito están
implícitos na obra. Por exemplo, comentou a orixe da sinestesia do título: a
cor escarlata das uñas dunha noiva que lle fixo dano e lle producía desde entón
unha sensación de tristeza pasou a ser importante para os protagonistas da
obra. Tamén se referiu á presenza de citas –ás veces bastante libres- da Biblia
e á escritura por momentos un tanto caótica dalgún fragmento: por unha banda,
aproveita costumes da súa vida familiar e, pola outra, intenta plasmar os
monólogos dun escritor enfermo do mal de Alzheimer, inspirándose na dolorosa
experiencia do seu avó.
Explicou
a estrutura da novela, en cuxos catro capítulos intercala os pensamentos do
enfermo coas vivencias e lembranzas ferintes da súa filla, que tivo que facer
fronte a unha dolorosa decisión. Por ese motivo a noveliña está ateigada de
reflexións que a miúdo non levan a ningunha consecuencia clara a abarcan temas
moi diversos: a eutanasia, o sentida da arte e, en especial, a literatura, a
enfermidade, a necesidade de decidir...
 |
| Marcus D. Cabada |
Marcus
utiliza unha linguaxe innovadora, rómpelle as costuras por veces á gramática e
ao léxico; entende que a mocidade non debe conformarse cos camiños demasiado
andados. Busca a novidade sen renunciar ao exemplo dalgúns escritores e
tendencias que concordan coa súa sensibilidade, de modo que non dubida en
introducir poemas e contos dos seus autores favoritos, como Borges ou Emily
Brontë, nun exercicio de intertextualidade, deglutíndoos, facéndoos parte da
súa obra.
Como
en toda obra de iniciación, os personaxes e os feitos narrados teñen, dalgún
xeito, moito de persoal; por iso non é estraño que coincidan con el nos seus
gustos literarios, Por medio do vello escritor fai unha louvanza da vangarda e
o poder innovador da arte, mostra a súa admiración por aqueles que desexan
cambiar o mundo, especialmente se son incomprendidos. Confía no poder
revolucionario das palabras, aínda que é consciente do seu carácter idealista,
trazo que lle parece natura nunha persoa da súa idade. A mocidade debe plasmar
os seus soños, necesita dar saída aos seus sentimentos, sabe que hai un
coñecemento intuitivo, non plenamente racional, que é auténtico, a pesar de que
non se explique coherentemente mediante as palabras. Estas iluminan, pero non
aclaran totalmente a realidade. En certo modo, todos padecemos o mal de
Alzheimer.
Triste escarlata é unha noveliña breve
ou un conto longo que se aproxima á poesía e a digresión. En gran medida, ten
moito de diario, de plasmación en primeira persoa das reflexións dun escritor
ferido por unha enfermidade mental dexenerativa. Este diario-monólogo con
reflexións contradictorias, expresións confusas e momentos de lucidez, é
contrapunteado pola narración en terceira persoa dos sentimentos da súa filla
Luna, que sente remorsos pola decisión adoptada, a pesar de crer que obrou da
mellor maneira posible. Ao final, ambos personaxes, identificados mentalmente,
acadan un estado de luminosa liberación.
Agardemos
que este sexa o comezo da liberación creadora do talento de Marcus, quen agora está
pensando en variar, en crear unha nova obra noutro xénero, porque sente que
talvez necesita máis experiencia vital para escribir unha novela máis
ambiciosa. De feito, esta obra presenta escasa acción, comprácese na escritura;
é un exercicio de estilo que se aproxima ao poema e á divagación dun diario.
Por
momentos, pode considerarse como o testemuño dunha época de crise na que, case
cun ton profético, se critica a corrupción, a cobiza dos cartos, a ambición...
e se louva a honradez, a limpeza do espírito, a xustiza... Mais é un ton
profético que remata no optimismo e a visión positiva dun xeito un tanto
incoherente, porque o autor confía no poder da conciencia individual e da
palabra, a pesar de considerar imperfectos tanto á razón como ó ser humano.
No fondo, Marcus é consciente,
como Borges, de que o ser humano, que posúe unha mente e unha razón
insuficientes, cando non defectuosas, nunca poderá atopar un sentido ó mundo. E
o artista, na loita entre razón e soño, realidade e fantasía, ha de inclinarse
pola segunda, porque a imaxinación axuda
a escapar ou corrixir un mundo feo e defectuoso. Nun mundo que se
trasforma en gaiola e cadea, a fantasía ofrece unha luminosa liberación.
O conto de maio
Jean-Louis Dubut de Laforest
 |
| J.L. Dubut de la Forest |
Jean-Louis Dubut de Laforest (1853-1902), foi un escritor francés de finais do século XIX que destacou pola sua inxente obra narrativa. Aínda que hoxe é un escritor case esquecido, tivo moito éxito en vida. Excribiu moitas novelas, primeiro publicadas en folletín nos xornais y logo en volumen.
Algúns críticos o vinculan ao movemiento naturalista, pero pouco ten que ver con Zola e os seus seguidores. A súa obra trata de analizar, dende un punto de vista científico, as perversións e vicios da bulliciosa humanidade do París nocturno de finais de século. Ese intento, costoulle non poucos disgustos. Foi condenado por "ultraxe ás boas costumes" con dous meses de cárcere e 1000 francos de multa por mor da publicación da novela "Le Gaga", que poderíase traducir por "O vello chocho".
Dubut de Laforest puxo fin aos seus días tirándose dende a ventá do seu domicilio parisino.
Dubut de Laforest puxo fin aos seus días tirándose dende a ventá do seu domicilio parisino.
(José M. Ramos)
Máis información sobre este escritor e a su obra, podedes atopala no noso blog
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)